انواع فضای سبز

  فضای سبز شهری را بر مبنای مالکیت، می‌توان در سه گروه اصلی طبقه‌بندی کرد:

۱- فضای سبز خصوصی

۲- فضاهای سبز نیمه خصوصی

۳- فضاهای سبز عمومی

  در یک تقسیم‌بندی دیگر فضاهای سبز به فضاهای سبز و سطوح سبز، و در مرحله بعد به شهری و غیرشهری تقسیم می شوند. تفاوت فضای سبز و سطوح سبز از نظر اکولوژیکی در این است که سطوح سبز مثلاً زمین ورزشی چمن کاری شده، نمی‌تواند مانند فضای سبز شبه جنگلی در کاهش آلودگی صوتی موثر باشد و یا به نحو مطلوبی سبب کاهش دما شود. براساس این تقسیم‌بندی، فضاها و سطوحی که با کاربری فضای سبز در شهرها ارتباط پیدا می‌کند، فضاهای سبز عمومی، نیمه عمومی و خیابانی و سطوح سبز عمومی، خیابانی و چمن‌های ورزشی را شامل می شود.

  فضاهای سبز عمومی:

  این نوع فضاها واجد بازدهی اجتماعی می باشد و برای عموم مردم برای گذراندن اوقات فراغت و تفریح قابل استفاده است و معمولاً پارک نامیده می شود. در واقع فضای سبز عمومی (اجتماعی) شامل فضاهای سبز عمومی مجهز به خدمات و تسهیلات می‌گردد.

  فضاهای سبز نیمه عمومی:

  دارای بازدهی اکولوژیکی هستند اما تعداد استفاده کنندگان آنها محدود است. محوطه‌های باز ادارات، پادگان‌ها و بیمارستان‌ها، نمونه‌هایی از این فضاها می‌باشند.

  فضاهای سبز خیابانی:

  درختکاری حد فاصل مسیرهای پیاده رو و سواره رو و همچنین فضاهای میادین و یا زمین‌های پیرامون بزرگراه‌ها و خیابان‌ها را شامل می‌شود.

  سطوح سبز شهری:

  زمین‌های ورزشی چمن‌کاری شده و جزیره‌ها و لچکی‌های کنار خیابان را شامل می شود که عمدتاً جنبه زیبایی شناختی دارد و تا حدی نیز واجد بازدهی اکولوژیکی می باشد. 

  فضای سبز داخل محوطه‌های عمومی و خصوصی     

  این نوع فضاها معمولاً در فضاهای باز مراکز تولیدی و صنعتی، خدماتی، آموزشی، اداری، نظامی، تجاری، مجتمع‌های مسکونی، هتل‌ها و غیره ایجاد می‌شود که مقیاس آن بستگی به بزرگی و کوچکی آنها دارد. ایجاد فضای سبز در این اماکن به محوطه‌سازی معروف است.

  فضای سبز داخل ساختمان‌ها

  امروزه در دنیا اهمیت استفاده از فضای سبز در داخل ساختمان و تاثیر شگرف آن در لطافت محیط، کاهش مصرف انرژی و افزایش بهره‌وری شناخته شده است. هم اکنون در طراحی بسیاری از ساختمان‌ها، تا ۳۰٪ فضای داخلی ساختمان به استفاده از گیاهان تخصیص یافته است.