مسکن برای انسان همواره معنا و تأثیری فراتر از سرپناه و پناهگاه داشته و با خود بینش، فرهنگ و شیوه خاص نگاه او به زندگی را ساخته و به نمایش در می آورده است. مسکن مکانی است برای آسایش انسان، که بایستی پاسخ تمامی نیازهای تن و روان و روح او را در خود فراهم نماید. انسان ها از آنجایی که خصوصیات منحصر به فردی دارند، در نتیجه نیازهای متفاوتی دارند.این نیاز ها بنا به اینکه در چه فرهنگی زیسته اند وبراساس کدام دسته از پارادایم های دینی،اخلاقی،ارزشی و...رفتار می کنند،همچنین با توجه به نژاد، نسل، معلولیت، سن، جنسیت و...انسانها، پیچیدگی مضاعفی می یابد. نیاز به امکان پاسخگویی به کثرت نیاز های کاربران مختلف، لزوم توجه به طراحی و دکوراسیون انعطاف پذیر با نیاز ساکنان در محیط های مسکونی را افزایش می دهد. یکی از عوامل حیاتی جهت حفظ سلامت جسم و روان و در نتیجه ارتقاء کیفیت سکونت، وجود فضاهایی منعطف با توجه به نیاز های کاربر در فضاهای مسکونی است. انعطاف پذیری کیفیت فضایی ای بوده است که در معماری خانه های تاریخی ایرانی وجود داشته و معمار ایرانی از آن بهره می برده است، اما به دلیل عدم توجه وتحقیق دررابطه با این موضوع، در خانه های امروزین به فراموشی سپرده شده است. اهمیت انعطاف پذیری در فضاهای مسکونی،چیدمان و دکوراسیون داخلی مناسب، ایجاد فضاهای مطلوب، باتوجه به سلامت جسم وروان وتأثیر پذیری انسان از محیط سکونت، تأثیر کمی وکیفی طراحی انعطاف پذیر را در فضاهای داخلی مسکن را برجسته مینماید.